Cem Adrian – Sessizce
hala saklı bir yerde o görmediklerin
o bilmediklerin, içimdeki acılar…
hala kaldı bir yerde o hissetmediklerin,
hiç sezmediklerin,
içimdeki aşk…
geçmişi hatırlatır…
hatırlatır bu yağmurlar…
bu yağmurlarda kaybetmiştim seni.
ve karanlığı hatırlatır…
hatırlatır bu rüzgarlar…
bu rüzgarlar alıp gitmişti benden seni.
ve şimdi sokaklar…
sokaklar yalnızlığa çıkar…
yıldızlar gökyüzüne…
gece olunca bişeyler çöker yeryüzüne
soğuk ıssız sessizce…
neden hep pencerede bekleyince daha çabuk gelir sanır o bekleyenler…
neden o kaldırımlarda yüzlerini göremediğim insanlardan biri sanırım seni sen bilmezsin…
bilmezsin nasıl olur insan
nasıl olur aysız gece yalnızken…
üşüdüğünü sanırsın aniden,
ağladığını duyarsın birinin içinde hıçkırarak sessizce..
ellerin… ellerin…
ellerin cennetimdi benim…
gözbebeklerinde kendimi görmek istedim…
istedim bir sabah…
güneş doğarken güneşe gülümsemek,
güneş batarken başımı omzuna dayayıp, kapamak gözlerimi dünyaya…
kapkaranlık bir gecede saçların ellerimde,
ay ışığının ışığı yansırken kirpiklerinden yüzüme…
sabaha kadar yanında uyumak isterdim bir gece…
sessizce…
