Funda Arar – Kaldırımlar

Sokaktayım, kimsesiz bir sokak ortasında

Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum

Yolumun karanlığa karışan noktasında

Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.

Kara gökler kül rengi bulutlarla kapanık;

Evlerin bacasini kolluyor yildirimlar.

Bu gece yarisinda iki kisi uyanik:

Biri benim, biri de uzayan kaldirimlar

Icimde damla damla bir korku birikiyor;

Saniyorum her sokak basini kesmis devler,

Simsiyah camlarini uzerime dikiyor

Gozleri cikarilmis bir ama gibi evler

Kaldirimlar, istirap cekenlerin annesi

Kaldirimlar, icimde yasamis bir insandir.

Kaldirimlar, duyulur ses kesilince sesi,

Kaldirimlar, icimde uzayan bir lisandir.

Bana dusmez can vermek yumusak bir kucakta,

Ben bu kaldirimlarin emzirdigi cocugum.

Aman sabah olmasin bu karanlik sokakta,

Bu karanlik sokakta bitmesin yolculugum

Ben gideyim yol gitsin, ben gideyim yol gitsin;

Iki yanimdan aksin bir sel gibi fenerler.

Tak, tak, ayak sesimi ac kopekler isitsin;

Yolumda bir tak olsun zulmetten tas kemerler.

Ne isikta gezeyim, ne goze goruneyim;

Gunduzler size kalsin, verin karanliklari.

Islak bir yorgan gibi iyice buruneyim,

Ortun, ustume ortun serin karanliklari.

Şiir : Necip Fazıl Kısakürek

Besteci : Yücel Arzen