İlhan İrem – Hiçbirşey

Hiçbirşey ülkesinde, hiçbirşey herşeymiş

Herşey hiçbirşey hiçbirşey, herşey hiçbirşey

Aşklar dostluklar arkadaşlık, hiçbirşey hiçbirşey

Dağlar nehirler ağaçlar, hiçbirşeymiş, hiçbirşey

Anılar, yarınlar, görüntüler hiçbirşey hiçbirşey

Hiçbirşey herşey herşeymiş, herşey hiçbirşey

Dev Bir Çiçek

Sonsuz bir yokluk, kıpırtısız, sessiz alabildiğine, karanlık susuz

havasız, hiçbirşeysiz yokluk işte. Olmayan zamanların, olmayan bir

yerinde ilk kez kıpırdadı, bir çift dudak, bir çift göz, bir çift el

ve ilk varlığın tohumları atıldı yokluğun ortasına.

Ve bir çiçek büyüdü, renksiz, kokusuz, dikensiz, yapraksız, yalnızca

bir çiçek ve büyüdü hiçbirşey istemeyerek, susuz, havasız, ışıksız,

topraksız büyüdü, büyüdü, büyüdü, düşüncelere sığabilen bütün

büyüklükleri aştı ve bütün güzelliklerin gerçeğine ulaştı. Su istedi,

toprak istedi, hava istedi, ışık istedi. Böcekler, başka çiçekler,

güzellikler ve en çok onu koklayabilecek insan, bir can istedi,

sevgisini güzelliğini görecek bir can, yalnızca bir can ve bu arzuyla

yanıp tutuştu durmadan. Isındı, ısındı tutuştu. Kızarmış dev yapraklar

sıcacık bir doğumun mutluluğuyla kıvrıldı ve milyonlarca yanardağı gibi

patladı. Dağıldı, paramparça yokluğun ortasına. Ve şimdi görünce,

yalnızca sevgiden oluşan kendi parçacıklarının sevgisizlikten

kuruduklarını, birbirine düşman olduklarını, o dev çiçek ağlıyor, ağlıyor,

güleceği günü bekkliyor, bekliyor, bekliyor…