Kahraman Tazeoğlu – Gece Geçilen Şehirler Işık Seli Gibidir

acilar büyütülerek unutulur sevdigim

yüzünden kopunca bir buzul çiglik

ellerin buz tutmuş iki yarim şarki olur

ve ben yoksulluk kokulu bir gidiş birakirim sana

beni adresime sorsun esmer bakişlarin

dönsen de bulamazsin nasilsa gitsen de

kentlerden sakindigim bekçi duruşlarimi ara

emaresi boldur sokaklarin

sol omuz başimdaki kokundan yakalanirim

sokul ki geceme avuçlarin islanmasin

saat başlarini beş geçer yelkovanin

senle zamansizim amansizim

senle büyük susarim

kendime yenilirim her kavgada

sonra koca agiz bir çocuk olurum

bütün trabzanlardan kayarim

bütün köprülerden sarkarim

yüzüm kente sürülür

içime sesin kaçar

ben seni aglarim

alişmak ölümdür

sanki hiç ölmedik

tanrinin gögsümüze taktigi bir nişandir ölüm

teneşirlere yatiriliyor şimdi ellerim

sana uzanmaktan yargiliyim

hirçin bir iklimin sir girdabisin

seni anlamak kendine çelmeler takmaktir

ve kendini affetmesidir her seferinde

(bazen beni affedebiliyorum istanbul)

zehir yüklü bir mektup var

dalgakiranlarimda parçali bulutlu durur

sana kent şiirleri biriktirdigim bir gecede

çok eşli bir yagmur başlar

kentin en dövüşçü çocuklari aglar

bilirim dişarida yagmur varsa

sen içinde agliyorsundur

aglama ki gülmesinler bize

bak sen seviyorsun diye var sonbahar

her mevsim gelişine söz veriyor

saçlarina fisildiyor

saçlarina

bana bir pencere bile açmadigin saçlarina

sensizlige alişmak bir bozgun agirlamaktir içinde biliyorum

örtülerine unutma beni çiçekleri takiyorum

şimdi yaşama hakkim sana

gel de yagmurumdan iç

seni seviyorum