Kurban – Uyut Beni

açlığa gömdün bu canı niye

toprağına güzellik tohumlarını eken benim

kardeşlerim düşman oldu yine

herbirine renklerini yüreklerini veren benim

yokluğun dönüştü nefretime

varlığına sancılanan bu öfkene ilaç benim

ellerimi açtım beni duy diye çekinmeden söyle canım darılmam sözüne

uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni

unut beni unut beni bu varlığım yok olmadan unut beni

çürüt beni çürüt beni şu açlığım suç olmadan çürüt beni

uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni

yenildim yarattığım zalime

o zalimin bahçesine merhameti eken benim

inandım yalancının sözüne

gafillerin yollarını eşikte bekleyen benim

karanlığı verdin o cahile

güneşleri uyandırıp geceyi saran benim

ellerimi açtım beni duy diye çekinmeden söyle canım darılmam sözüne

uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni

unut beni unut beni bu varlığım yok olmadan unut beni

çürüt beni çürüt beni şu açlığım suç olmadan çürüt beni

uyut beni uyut beni karanlığım uyanmadan uyut beni