Sasa – Aşka Ölümüne
sandıktan çıkan bir iki kırık beyazlı ümitti
anne eli değmiş sandık lekeli hayallerdi!
zaten annemin hayalleriydi beni yaşatan!
isyan olsa da,
sevinç olmasa da!
ben o istedi diye yaşadım hep!
isyanların içinde gülücükle durmaya
o var diye boyun eğdim (çaresizce)
kalbimde hançerle aşklarıma veda ettim!
bunu o da istemezdi
ama yaşam isteklerimizi sormamıştı!
onukini de!
kim yazmıştı bizim kaderimizi futursuzca?
öngörüşü köre bağlanmış faninin ellerinden mi çıktı
tek sıkımlık canımız?
biz bilmeden ne suç yapmışız?
biz galiba bilmeden nefes almışız!
(veren rabb dı!)
biz galiba bilmeden aşık olduk!
(gösteren rabb dı!)
biz galiba bilmeden sevdik yürekten!
( sev diyen rabb dı!)
biz kendini ilah sananlardan yara aldık!
(yarayı veren rabb mı?)
isyan mı ettik anlamadan?
tutmadığımızdı gözlerimizden akan!
kafilede sıraya girmişiz sırdaşlarımızla
sıkılmadan elimizi açtık dert de olsa gelen!
gocunmadan “hoşgeldin” dedik!
gidenlere veda etmedikse
gururumuzu da kendimiz okşayalım diye…
her gelene açık kapılar bıraktık sandık
oysa hergiden kapıyı biraz daha aralık yapmış!
vurgunlarımda güneşti canımı acıtan!
sevdim dedim
çünkü bi çok kızıllıkla merhaba dedi güne vatan!
istemem kızıla boyanmasın hicvim
yine de yüreklere mutluluk saçacak kadar sevecen değilim!
aşklarım annelerimden kalan
bilsem ki sonunda mutluluktu göz kırpan
alacaktım elime can çıkartan bir sapan!
nutuklar mıydı aşkı ölüme iten?
saflıkla basite indirgenmiş sözlere miydi sitem?
bir buz kalıbıyken suyun içinde çözülemez miyiz hiç dem?
arzular şelale….
ölümler bahane….
her can çekişmede,
aşka ölümüne…
