Ahmet Özhan – Avare Gönül

Gel artık aldanma divâne gönül;
Pişman olup yoksa ağlayacaksın.
Oldun bir hayâle pervane gönül,
Belkİ bu hayalie hep yanacaksın..!

Bildim bileli her dem âvâresin,
Yolların yoldaşı tam bîçâresin,
Dertleri pek çok bir baht-ı karesin;
Ah bilsem ne zaman anlayacaksın..!

Her gün Ömrün mumlar gibi eriyor,
Bak, feryadına kimse ses vermiyor!
Hasretlerin, hicranların bitmiyor.
Acep sen ne zaman uyanacaksın!

Arzuların hep ruhunu kanattı,
Günahların ruh ufkunu kararttı;
Gelen günler geçenleri arattı,
Bilmem buna nasıl dayanacaksın?