Kapıyı yalnızlık çalar yine
Dokunup ürkütür beni
Belki bir umut,
Bir çift yeşil göz,
Bir iç yakan söz
Bozar sessizliği
Bir aynanın karşısında
Konuştum eski suretimle
Belki bir isyan, bir eski destan,
Koşup koşup yorulan
Öksüz bir çocuk,
Resimlerin dili
Gözyaşı ve sesi olsa
Konuşup avutsa beni
Alıp bu dünyadan
Gözlerine savursa
Bu aşk, öfkeli, hesapsız, amansız,
Yurdundan kopuk, hasretin oğlu,
Bu aşk hükmeder dünyaya,
Sevdiğim, söyle, boşuna mıydı
Düştüm sonunda toprağa
Tut elimden kaldır beni�