Barış Manço – Dut Ağacı

Bu sabah doğup büyüdüğüm mahallenin sokaklarında dolaştım

Çocukluğumu tekrar yaşamak istedim bu sabah

Ve bir an keşke bugün Hiç olmasaymış diye düşündüm keşke

dün dün kalsaymış

Şu sağdaki iki katlı ev Nezahat hanımlarındı galiba

Yok yok bu Yekta beylerinki olmalıydı

Nezahat hanımlarınkinin yanı top oynadığımız boş arsaydı

İyi ama nerde boş arsa ya bakla tarlası peki taş mektep

Nerdeler kimler götürdü kimler çaldı o güzelim anıları

benden

Birden Rıza amcayı gördüm yine o dut ağacının altında

oturuyordu

Koştum ellerine sarıldım önce tanımadı sonra rıza amcanın

Sımsıcak ellerinde çocukluğumu yeniden yaşamaya başladım

Tam karşımızdaki evin üçüncü katında otururlardı

Ondört yaşında boyanmaya başladığından mahalleli

Sonunu iyi görmezdi doğrusu bu kız çok tango olmuş derlerdi

Evlenmiş iki sokak öteye taşınmışlar

Eskisi gibimi diye sordum

Eskisi gibiymiş biraz kilo almış o kadar olsun

Kim bilir kilolu olmak bile ne yakışmıştır ona zaten ne

yakışmazdı ki

Rengini beğenmedim bugün Rıza amca

Üstelik bayağı süzülmüşsün

Tabi gece hayatı içki sigara bakmıyorsunuz ki kendinize

İlahi Rıza amca

Birlikler umumi katipliğinden emekli oluvereli

Gecesi gündüzü bu dut ağacının altında geçerdi

Son üç sadrazamı ve

Cumhuriyetten bu yana bütün başvekilleri

Sırasıyla ezbere bilir bize de saydırırdı çocukluğumuzda

Hala hatırlıyor musun diye sordum

Hatırlıyor muyum hiç unutmamıştım ki

Bilekten bağlı açık sandaletler giyerdi

Nedense pek derin bir iz bıraktı

Bende bu sandaletler bir de

Kol altları genişçe oyulmuş pembe bulüzü

İlk sigarasını yakışımı hatırlıyorum da

Ne gururlanmıştım yarabbim

Nasıl bakmıştı gözlerime yıllar yılı bu bakışlarla yaşadım

Onlarla uyudum onlarla uyandım şimdi kim bilir

Hangi eller yakıyordur sigarasını

Oysa bu dut ağacının altında

Söz vermiştim söz söz söz hep lafta kaldı dedi Rıza amca

Yıkılmadık ev bırakmadılar mahallede evlerle beraber

Bahçeler de yok oldu

Bir şu dut ağacı kaldı onu da kesmeseler bari

Birden gözleri parladı

sahi sen televizyona filan çıkıyorsun dedi

Tabi ya seni dinlerler bir seferinde

Söyle çık pat pat söyle

Şu dut ağacını kesmesinler de

Aslında dizlerinde derman olsa nafa vekilini bile çıkarırdı

Rıza amca gençler ne güne duruyordu ki

Söz verdim Rıza amcaya

Dut ağacını kestirmeyeceğime söz verdim

Dünü bilmeden bugünü yaşamanın bedeli öylesine ağırdı ki

Yarını bugünden kurtarmak için hayatımda

İkinci kez söz verdim

Birinciyi tutamamıştım ama

İkinciyi tutacağıma söz vermiştim